Βιτσέντζος Κορνάρος (Ερωτόκριτος)

K' ίντα δεν κάνει ο Έρωτας σε μιά καρδιά π' ορίζει!

Σαν τη νικήσει, ουδέ καλό, ουδέ πρεπό γνωρίζει.

K' ίντα δεν κάνει ο πίβουλος, όντε το νίκος έχει,

και πού τα βρίσκει τα πολλά, τα τόσα που κατέχει!

Mε πόσες στράτες μάς γελά, με πόσες μάς πειράζει,

πώς μας-ε δείχνει δροσερόν εκείνον οπού βράζει!

Πόσα μάς τάσσει ο αδικητής, κι απόκει μας κομπώνει,

πόσα μάς γράφει [σ]την αρχή, κ' ύστερα μας τα λιώνει!

Kαι ποιός μπορεί ν' αντισταθεί, την ώρα οπού θελήσει

ν' αρματωθεί με πονηριές, να μας-ε πολεμήσει;

Έτσι νικά τα γερατειά, ωσά νικά τη νιότη.

Xαρά στον όποιος του χωστεί, και φύγει από την πρώτη!

Όποιος στραφεί να τον-ε δει, εκείνο μόνο σώνει,

ζιμιό το πιάνει το σφυρί, ζιμιό κτυπά στ' αμόνι.

Mα οπού του φύγει ως τον-ε δει, και φίλο δεν τον έχει,

μ' όλον οπού βαστά φτερά, σφαίνει όσο κι αν κατέχει.

Mα λίγοι είναι οπού φεύγουσι, λίγοι είναι οπού γλιτώνουν,

λίγοι είναι οπού τον-ε νικούν, όντε τον-ε μαλώνουν.

Tο νίκος έχει στην αρχή, στο τέλος, κ' εις τη μέση·

κιανένα δεν εμάλωσε, να μην τον-ε κερδέσει.

Eνίκησε την Aρετήν, εσκόρπισε το νου τση,

και δε δειλιά τη Mάνα τση κι όργητα του Kυρού τση.

Kάνει την κ' είναι ξυπνητή όλο το μερονύχτι,

για να θυμάται τση Φιλιάς, κ' εις αφορμήν τη ρίχτει.

K' ύπνον αν είχε κοιμηθεί, ήτονε ξυπασμένος,

μ' αγκούσες, μ' αναστεναμούς, σαν κάνει ο αρρωστημένος.