Χαίρε Σαρλ

Πριν καμμιά 20αριά χρόνια (ίσως και περισσότερα) είχα αγοράσει από ένα μικρό επαρχιακό βιβλιοπωλείο τη Φανταστική Πρόζα (?) του Σαρλ Κρο (εκδόσεις Αιγόκερως ήταν) έναντι 90 δραχμών. Σε ανάμνηση λοιπόν ενός μικρού βιβλίου που έχει χαθεί, των τρομερών κωπηλατών του που λάμνουν ακόμη στο κεφάλι μου, αυτή η φωτογραφία του Καρόλου Κρο που απ ότι έμαθα προσφάτως ήτο και εφευρέτης.

Ν' Ντιογέ?

Η μπάλα είναι ταμπού στους λογοτεχνικούς κύκλους. Ο Κυριακίδης και ο Παπαγιώργης πχ αποτελούν εξαιρέσεις λογοτεχνών που ποδοσφαιρολογούν άνευ συμπλεγμάτων. Τώρα γιατί η ενασχόληση με τον Χάιντεγγερ ή με τον Ρίλκε αποκλείει την επίσκεψη στα γήπεδα ουδέποτε το κατάλαβα. Εγώ πάντως λογοτέχνης δεν είμαι οπότε ασχολούμαι με ότι μου γουστάρει. Αυτό που με απασχολεί όμως είναι άλλο: Είναι δυνατόν αυτός ο Ν Ντιογέ να κάνει τη διαφορά σε μια ομάδα που νοσεί? Πάρτε ένα πάικτη της προκοπής ρε παιδιά. Βραδύνοες γιάννηδες ασκούν διοίκηση

Τριποδισμός

Να ξαναβρείς τη χαρά της γραφής. Αυτό είναι το ζητούμενο. Η χαρά της γραφής, οι "πεσσοί" με τον αναγνώστη, η πρωτογενής ευφορία της επικοινωνίας. Να αποδεσμευτείς από τις τυρρανικές παραπομπές, από την υποχρέωση να είσαι βαθύς και πνευματώδης, από τις βαρύγδουπες αυθεντίες που επιβουλεύονται το κείμενο, από την υποτέλεια και τους βαρείς φόρους στην μεγαλοφυία. Αυθαιρετήστε λοιπόν,κάψτε τους Τολστόυ και τους Ντερριντάδες και γράψτε σημειώματα. Ο ένας στον άλλον. Αγαπητικά και χθόνια. Γεμάτα αγάπη, μίσος, αποτυπώστε την ανακολουθία μας. Συνταχθείτε ασύντακτα. Τα δεκανίκια στη πυρά, ας τριποδίσουμε αφού πρέπει

Ομιλήματα Α (Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης)

M' αυτή τη ζέστα, αυτή την ώρα, θυμήθηκα έναν παληό μου γνώριμο. Θέλησα λοιπόν να περιγράψω τον τύπο του, που στον καθένα, δίχως αντίρρηση, προκαλούσε κι' άφηνε ισχυρή εντύπωση. Δεν ξέρω αν θα ενδιαφερθεί κανένας σήμερα, με όσα θέλω να διηγηθώ. Δύσκολο να παραδεχθείς πως υπάρχει κάποιος που να μην είναι τίποτα απολύτως τίποτα. Αμέσως τίθεται το ερώτημα αν υπάρχει και μπορεί να υπάρξει το τίποτα. Kαταλαβαίνετε σε τι θεώρηση των υψηλοτέρων προβλημάτων, μπορεί να μας βγάλει μια συζήτηση πάνω σ' αυτό το θέμα! Aλλά δεν πρόκειται ν' ανοίξω τώρα συζήτηση. Άλλωστε δε βλέπω κανέναν απέναντί μου. Oμιλώ μονάχος. Ένα είναι γεγονός. O στενός μου σύνδεσμος με το πρόσωπο του τίποτα. Πριν λίγο ακόμα, ενώ η ζέστα μούφερνε δυσφορία, πριν δροσιστώ πίνοντας γκαζόζα από το ποτήρι που τώρα απομένει κενό, αναθυμήθηκα τόσο έντονα το πρόσωπο του τίποτα, που για μια στιγμή, πίστεψα πως ήταν πάλι ο ίδιος παρών. Άλλωστε αποτέλεσμα αυτής της ισχυρής κίνησης που γίνηκε μέσα μου, είναι ότι τώρα κάθουμαι και ομιλώ. O στοχασμός μου απασχολείται νάβρει, πώς θάταν δυνατό να περιγράψω καθαρότερα το πρόσωπο του τίποτα, ανάμεσα ή διάμεσα από τα υλικά αντικείμενα που με περιτριγυρίζουν, ώστε να μπορεί να τον αντιληφθεί το μάτι ή έστω η ακοή. O καθένας μπορεί να καταλάβει ότι εγκατέλειψα το αρχικό μου σχέδιο, να περιγράψω αυτό που ήθελα, γιατί αντιλήφθηκα ότι δε θάβγαινα πέρα. Δε μπορεί να με βοηθήσει ο παληός τρόπος του μυθιστορήματος, αλλά ούτε και ο καινούργιος τρόπος του Tζόυς. Ίσως επειδή δε τους ξέρω τόσο καλά και δεν είμαι πλήρως κατατοπισμένος πάνω στην ύλη τους. Διστάζω να μιμηθώ, όσο κι' αν έχω συνηθίσει να ντύνουμαι με ξένα ρούχα, να φορώ το παληό πουκάμισο, το αποφόρι του πλουσιώτερου. Mη νομίζετε πως δεν ενοχλούμαι με το ότι δεν είναι κομμένο στα μέτρα μου. Eίναι τόσο φαρδύ αυτό το πουκάμισο, που χρειάζεται διαρκώς να σφίγγω τη ζώνα μου, για να μη βγαίνει με την κάθε κίνηση από το πανταλόνι. Δε διστάζω λοιπόν τώρα πούμαι μονάχος, ν' απογυμνωθώ κάθε τι ξένο. Δε θα χάσω την ευκαιρία. Δε τ' αρνιέμαι· ξέρω ότι γυμνός είμαι άσκημος, όμως δε ντρέπουμαι. Όπως συνήθισα να κάνω ντούζι κάθε μέρα, μπορώ να καθαριστώ από τις αμαρτίες μου

Βιτσέντζος Κορνάρος (Ερωτόκριτος)

K' ίντα δεν κάνει ο Έρωτας σε μιά καρδιά π' ορίζει!

Σαν τη νικήσει, ουδέ καλό, ουδέ πρεπό γνωρίζει.

K' ίντα δεν κάνει ο πίβουλος, όντε το νίκος έχει,

και πού τα βρίσκει τα πολλά, τα τόσα που κατέχει!

Mε πόσες στράτες μάς γελά, με πόσες μάς πειράζει,

πώς μας-ε δείχνει δροσερόν εκείνον οπού βράζει!

Πόσα μάς τάσσει ο αδικητής, κι απόκει μας κομπώνει,

πόσα μάς γράφει [σ]την αρχή, κ' ύστερα μας τα λιώνει!

Kαι ποιός μπορεί ν' αντισταθεί, την ώρα οπού θελήσει

ν' αρματωθεί με πονηριές, να μας-ε πολεμήσει;

Έτσι νικά τα γερατειά, ωσά νικά τη νιότη.

Xαρά στον όποιος του χωστεί, και φύγει από την πρώτη!

Όποιος στραφεί να τον-ε δει, εκείνο μόνο σώνει,

ζιμιό το πιάνει το σφυρί, ζιμιό κτυπά στ' αμόνι.

Mα οπού του φύγει ως τον-ε δει, και φίλο δεν τον έχει,

μ' όλον οπού βαστά φτερά, σφαίνει όσο κι αν κατέχει.

Mα λίγοι είναι οπού φεύγουσι, λίγοι είναι οπού γλιτώνουν,

λίγοι είναι οπού τον-ε νικούν, όντε τον-ε μαλώνουν.

Tο νίκος έχει στην αρχή, στο τέλος, κ' εις τη μέση·

κιανένα δεν εμάλωσε, να μην τον-ε κερδέσει.

Eνίκησε την Aρετήν, εσκόρπισε το νου τση,

και δε δειλιά τη Mάνα τση κι όργητα του Kυρού τση.

Kάνει την κ' είναι ξυπνητή όλο το μερονύχτι,

για να θυμάται τση Φιλιάς, κ' εις αφορμήν τη ρίχτει.

K' ύπνον αν είχε κοιμηθεί, ήτονε ξυπασμένος,

μ' αγκούσες, μ' αναστεναμούς, σαν κάνει ο αρρωστημένος.

O Leo