Αυπνίες

Τι ωραίο και δυνατό βιβλίο η Ελληνική Αυπνία του Μισέλ Φάις! Είχα καιρό να διαβάσω κάτι τόσο καλό στα ελληνικά. Στη γοητεία του Γιωργή εγκεκορδυλημένος. Προτείνεται ανεπιφύλακτα

Το ρήμα ολοκληρώνω

Ο μεταπολιτευτικός πολιτικός λόγος (ίσως το Πολυτεχνείο ως ίδρυμα να έχει έναν ρόλο σε αυτό...) έχει συνάψει τεράστια ομολογιακά δάνεια από την τράπεζα των θετικών επιστημών. Ακούω συνεχώς για ολοκληρώσεις, ασυμμετρίες, συνισταμένες, διαστάσεις, επίπεδα, φορτία, δυνάμεις (παραγωγικές και μη) κλπ. Είναι ο εναγώνιος δανεισμός από τις θετικές επιστήμες που κρύβει την απόπειρα ενός λόγου να γίνει απολυταρχικός, αξιωματικός, μη επιδεχόμενος αμφισβήτηση. Η εμμονή ενός λόγου στον ερμητικό αυνανισμό . Με αυτά τα τερτίπια όμως δουλειά δεν γίνεται. Κύριοι πολιτικοί παίξτε το παιχνίδι της "ανοικτής" γλώσσας μας. Μιλήστε αλλιώς. Με άλλα ρήματα. Πιο ''ευάλωτα'' από τον μπαμπέση διάλογο. Ολοκληρώστε τέλος πάντων. Οχι πάνω μας όμως. Ολοκληρώστε με παρέα. Γνωριστείτε με τον κόσμο

Family Feud

Εχουν πλάκα αυτές οι εκλογές όπως και τα συνακόλουθα λογιώ λογιώ debates. Καθότι κατ επάγγελμα medias (μειδιώ), είμαι σε θέση νομίζω να αναλύσω το πρόσφατο debate με όρους τηλεοπτικού content analysis (ατσα τις μεγάλε). Εμένα το πρόσφατο debate, η χωροταξία των προσκεκλημένων, το διακύβευμα, η σκηνοθεσία αλλά και ο συντονισμός με παρέπεμψε σε game show και δη στο Family Feud για τους ενδιατρίψαντας στα media studies...To μόνο που έλειπε ήταν τα extreme close ups στις στιγμές της λανθασμένης απάντησης ή της νικηφόρας αλλά και η υποβλητική μουσική που συνηθίζεται καθώς και το χαμήλωμα των φώτων. Σαν μαθητούδια οι προεξάρχοντες, πλυμμένοι, ντυμένοι στα καλά τους (οι περισσότεροι) αναζήτησαν την ευμένειά μας. Ζητιάνεψαν την ψήφο μας έχοντας ασκηθεί παπαγαλία στις ενδεχόμενες επικίνδυνες ερωτήσεις και χάρισαν απλόχερα τον γέλωτα. Ελειψαν όμως τα παραφερνάλια που θα ήταν το ουσιωδέστερο κομμάτι(α ρε Ντερριντά) αν προεβάλλετο. Τα ξυσίματα της μύτης, οι μορφασμοί , τα ισιώματα της γ(κ)ραβάτας, αμυδροί ιδρώτες κλπ. Ωραία παράσταση με σχετικά χαμηλή αθροιστική τηλεθέαση καθότι λείπανε τα στοιχεία που προανέφερα...

Φωνή μου ράτσα υψικαμίνου (Έκτωρ Κακναβάτος)

Πρώτον: σε θέλουν ακίνδυνη και να ξεχνάς

και ύστερα καλή μ' αυτούς φιλεναδίτσα

τρυφερή

υποσχετική

οι αχρείοι.

Φωνή μου ράτσα υψικαμίνου από πλευρό

ανοιχτό του αίλουρου, της ανηφόρας

από τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα

κι ο ήλιος φίδι μεσ' στο σύρμα.

Μην ξεχάσεις φτύσ' τους.

Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό

ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων

ας περιμένουν οι αχρείοι.

Προτιμήσεις

Προτιμώ μια στάλα αίμα από ένα ποτήρι μελάνι.

«Σημειώσεις για μια “Εβδομάδα”»: «Κυριακή», 5. Τετράδιο γυμνασμάτων, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. 135.

Καλοκαίρι

Εχουμε και λέμε. Νοστρόμο μεσοστρατίς, Μίλησε Μνήμη καθ οδόν και έσεται Remington. Ενδιαμέσως ένας τάφος για το φίλο Μπόρις Νταβίντοβιτς και Περι Γραμματολογίας που χρόνια το λέω πως θ αρχίσω. Βουτιές σε χαρτοπολτό /το καλοκαιράκι δεν το διαβάζει κανείς

To Τυρί

Η αμερικάνικη σακαράκα του 60 είχε ήδη αρχίσει να βήχει. Το ξεπέρασε όμως και συνεχίζαμε. Επιπλέον, υποστήκαμε την ατίμωση της προσπέρασης μιας άμαξας με άλογα (απο δεξιά) και έπρεπε να βρισκόμαστε στο Γκάμαγουει πριν πέσει ο ήλιος. Κάτω από τον ανελέητο κουβανέζικο ήλιο, στη μέση του πουθενά διακρίναμε αυτή την λιπόσαρκη φιγούρα που έμοιαζε να κρατάει κάτι στην άκρη του δρόμου. Σταματήσαμε. Το Τυρί ήταν "παρκαρισμένο'' πάνω σε ένα μικρό στρογγυλό ξύλο και ήταν προς πώληση. "Τσιιζ σενιόρ, βέρι γκουντ τσιιζ.Ουάν ντόλαρ. Κουμπάνο τσιιζ". Χαμογελούσε χαλαρά - τα δόντια του άσπρη κιμωλία. Αλληλοκοιταχτήκαμε. "Τσιζ?". "Τσιιιζ, κουμπάνο". "Και που θα το βάλουμε ρε συ το τυρί?". Ο Ραούλ (όπως μάθαμε αργότερα) ανέβασε το ψάθινο καπέλο του για να μας δει καλύτερα και άφησε ένα μικρό κεφάλι λαδοτυρί διστακτικά στο ταμπλό. Ο Γιώργος του ζήτησε το ξύλο αφού του ενεχείρισε το δολλάριο. "Νοοοοοο πλιζ αμίγκο, νοοοο σελ δε γουντ!!''. Ο Κώστας υπομειδιώντας σχολίασε."Γιώργο, είπαμε να του πάρουμε το τυρί, όχι το κατάστημα !". Γελούσαμε (οι αποικιοκράτες..)νευρικά για κανα 2ωρο. Γελούσε κι ο Ραούλ που ωστόσο είχε γίνει συνεπιβάτης μας. Μελαγχόλησα ελαφρά. Η ζέστη ήταν αφόρητη. Τα πρώτα σπίτια. Εμπόρευμα, κατάστημα, πωλητής κι αγοραστές προ των πυλών του Γκάμαγουει...

Brygga dog

Υδατογραφημα

Μόλις τέλειωσα το Υδατογράφημα του Μπρόντσκι. Εντυπωσιακό. Μικρά κεφάλαια , πυροτεχνήματα που εκρήγνυνται στον μέσα ουρανό. Η Βενετία με τα κανάλια της, ο ρόλος του νερού, η αιωνιότητα και τέλος η αγάπη. Του ύδατος και των ανθρώπων. Δεν είμαι βιβλιοκριτικός όμως θα το συνιστούσα στους φίλους μου.

Μπαλάντα ενός άδοξου ποιητή για τη νέα χιλιετία (Νάσος Βαγενάς)

Δεν είναι πολύ μεγάλη η πίτα.
Μερικοί δεν θα πάρουμε μπουκιά
πράγμα που μας βαραίνει σαν ήττα,
που κάνει τον καθένα μας κακό ή κακιά.
Μας τρώει μια μοχθηρία κρυφή
γι αυτούς που βρίσκονται στην κορυφή

Τον θαυμασμό επιθυμούμε
για κάθε στίχο που εκστομίζουμε,
κι όταν τον έπαινο δεν ακούμε
θυμώνουμε κι αφρίζουμε.
Χαρακτηρίζουμε τους κριτικούς
κακόπιστους ή χολερικούς.

Νιώθουμε μια περίεργη θλίψη
που τα βιβλία μας μένουν απούλητα
Μελαγχολούμε που μας έχει λείψει
η αγάπη του κόσμου, και μισούμε αβούλητα
το ευρύ κοινό που αντί για ποιήματα
αγοράζει μυθιστορήματα

Πιστεύουμε πως κάτι δεν πάει
καλά με τους ποιητές που τους διαβάζουν οι πολλοί
καταφρονώντας τα έντελβαις
των κορυφών μας για τα ευτελή
κι άοσμα άνθη της γλάστρας
που τ ανεβάζουν ως τ άστρα

Το θεωρούμε απίστευτο ότι
οι αερολογίες του ενός
κι οι άξεστοι κι ανοικονόμητοι τρόποι
του άλλου κι ο δυσκοίλιος ή φτηνός
λόγος εκστασιάζουν ` ότι η κριτική
βρίσκει στους κρότους του τάδε μουσική

Είμαστε βέβαιοι (ή σχεδόν βέβαιοι) ότι το
μέλλον θα μας δικαιώσει
και το αχειροκρότητο
έργο μας θ αποθεώσει
Ότι οι στίχοι μας δέν έχουν λήξη.
Λέμε : "ο χρόνος θα δείξει".


Στον ταλαντούχο φίλο τίποτα

Χαίρε Σαρλ

Πριν καμμιά 20αριά χρόνια (ίσως και περισσότερα) είχα αγοράσει από ένα μικρό επαρχιακό βιβλιοπωλείο τη Φανταστική Πρόζα (?) του Σαρλ Κρο (εκδόσεις Αιγόκερως ήταν) έναντι 90 δραχμών. Σε ανάμνηση λοιπόν ενός μικρού βιβλίου που έχει χαθεί, των τρομερών κωπηλατών του που λάμνουν ακόμη στο κεφάλι μου, αυτή η φωτογραφία του Καρόλου Κρο που απ ότι έμαθα προσφάτως ήτο και εφευρέτης.

Ν' Ντιογέ?

Η μπάλα είναι ταμπού στους λογοτεχνικούς κύκλους. Ο Κυριακίδης και ο Παπαγιώργης πχ αποτελούν εξαιρέσεις λογοτεχνών που ποδοσφαιρολογούν άνευ συμπλεγμάτων. Τώρα γιατί η ενασχόληση με τον Χάιντεγγερ ή με τον Ρίλκε αποκλείει την επίσκεψη στα γήπεδα ουδέποτε το κατάλαβα. Εγώ πάντως λογοτέχνης δεν είμαι οπότε ασχολούμαι με ότι μου γουστάρει. Αυτό που με απασχολεί όμως είναι άλλο: Είναι δυνατόν αυτός ο Ν Ντιογέ να κάνει τη διαφορά σε μια ομάδα που νοσεί? Πάρτε ένα πάικτη της προκοπής ρε παιδιά. Βραδύνοες γιάννηδες ασκούν διοίκηση

Τριποδισμός

Να ξαναβρείς τη χαρά της γραφής. Αυτό είναι το ζητούμενο. Η χαρά της γραφής, οι "πεσσοί" με τον αναγνώστη, η πρωτογενής ευφορία της επικοινωνίας. Να αποδεσμευτείς από τις τυρρανικές παραπομπές, από την υποχρέωση να είσαι βαθύς και πνευματώδης, από τις βαρύγδουπες αυθεντίες που επιβουλεύονται το κείμενο, από την υποτέλεια και τους βαρείς φόρους στην μεγαλοφυία. Αυθαιρετήστε λοιπόν,κάψτε τους Τολστόυ και τους Ντερριντάδες και γράψτε σημειώματα. Ο ένας στον άλλον. Αγαπητικά και χθόνια. Γεμάτα αγάπη, μίσος, αποτυπώστε την ανακολουθία μας. Συνταχθείτε ασύντακτα. Τα δεκανίκια στη πυρά, ας τριποδίσουμε αφού πρέπει

Ομιλήματα Α (Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης)

M' αυτή τη ζέστα, αυτή την ώρα, θυμήθηκα έναν παληό μου γνώριμο. Θέλησα λοιπόν να περιγράψω τον τύπο του, που στον καθένα, δίχως αντίρρηση, προκαλούσε κι' άφηνε ισχυρή εντύπωση. Δεν ξέρω αν θα ενδιαφερθεί κανένας σήμερα, με όσα θέλω να διηγηθώ. Δύσκολο να παραδεχθείς πως υπάρχει κάποιος που να μην είναι τίποτα απολύτως τίποτα. Αμέσως τίθεται το ερώτημα αν υπάρχει και μπορεί να υπάρξει το τίποτα. Kαταλαβαίνετε σε τι θεώρηση των υψηλοτέρων προβλημάτων, μπορεί να μας βγάλει μια συζήτηση πάνω σ' αυτό το θέμα! Aλλά δεν πρόκειται ν' ανοίξω τώρα συζήτηση. Άλλωστε δε βλέπω κανέναν απέναντί μου. Oμιλώ μονάχος. Ένα είναι γεγονός. O στενός μου σύνδεσμος με το πρόσωπο του τίποτα. Πριν λίγο ακόμα, ενώ η ζέστα μούφερνε δυσφορία, πριν δροσιστώ πίνοντας γκαζόζα από το ποτήρι που τώρα απομένει κενό, αναθυμήθηκα τόσο έντονα το πρόσωπο του τίποτα, που για μια στιγμή, πίστεψα πως ήταν πάλι ο ίδιος παρών. Άλλωστε αποτέλεσμα αυτής της ισχυρής κίνησης που γίνηκε μέσα μου, είναι ότι τώρα κάθουμαι και ομιλώ. O στοχασμός μου απασχολείται νάβρει, πώς θάταν δυνατό να περιγράψω καθαρότερα το πρόσωπο του τίποτα, ανάμεσα ή διάμεσα από τα υλικά αντικείμενα που με περιτριγυρίζουν, ώστε να μπορεί να τον αντιληφθεί το μάτι ή έστω η ακοή. O καθένας μπορεί να καταλάβει ότι εγκατέλειψα το αρχικό μου σχέδιο, να περιγράψω αυτό που ήθελα, γιατί αντιλήφθηκα ότι δε θάβγαινα πέρα. Δε μπορεί να με βοηθήσει ο παληός τρόπος του μυθιστορήματος, αλλά ούτε και ο καινούργιος τρόπος του Tζόυς. Ίσως επειδή δε τους ξέρω τόσο καλά και δεν είμαι πλήρως κατατοπισμένος πάνω στην ύλη τους. Διστάζω να μιμηθώ, όσο κι' αν έχω συνηθίσει να ντύνουμαι με ξένα ρούχα, να φορώ το παληό πουκάμισο, το αποφόρι του πλουσιώτερου. Mη νομίζετε πως δεν ενοχλούμαι με το ότι δεν είναι κομμένο στα μέτρα μου. Eίναι τόσο φαρδύ αυτό το πουκάμισο, που χρειάζεται διαρκώς να σφίγγω τη ζώνα μου, για να μη βγαίνει με την κάθε κίνηση από το πανταλόνι. Δε διστάζω λοιπόν τώρα πούμαι μονάχος, ν' απογυμνωθώ κάθε τι ξένο. Δε θα χάσω την ευκαιρία. Δε τ' αρνιέμαι· ξέρω ότι γυμνός είμαι άσκημος, όμως δε ντρέπουμαι. Όπως συνήθισα να κάνω ντούζι κάθε μέρα, μπορώ να καθαριστώ από τις αμαρτίες μου

Βιτσέντζος Κορνάρος (Ερωτόκριτος)

K' ίντα δεν κάνει ο Έρωτας σε μιά καρδιά π' ορίζει!

Σαν τη νικήσει, ουδέ καλό, ουδέ πρεπό γνωρίζει.

K' ίντα δεν κάνει ο πίβουλος, όντε το νίκος έχει,

και πού τα βρίσκει τα πολλά, τα τόσα που κατέχει!

Mε πόσες στράτες μάς γελά, με πόσες μάς πειράζει,

πώς μας-ε δείχνει δροσερόν εκείνον οπού βράζει!

Πόσα μάς τάσσει ο αδικητής, κι απόκει μας κομπώνει,

πόσα μάς γράφει [σ]την αρχή, κ' ύστερα μας τα λιώνει!

Kαι ποιός μπορεί ν' αντισταθεί, την ώρα οπού θελήσει

ν' αρματωθεί με πονηριές, να μας-ε πολεμήσει;

Έτσι νικά τα γερατειά, ωσά νικά τη νιότη.

Xαρά στον όποιος του χωστεί, και φύγει από την πρώτη!

Όποιος στραφεί να τον-ε δει, εκείνο μόνο σώνει,

ζιμιό το πιάνει το σφυρί, ζιμιό κτυπά στ' αμόνι.

Mα οπού του φύγει ως τον-ε δει, και φίλο δεν τον έχει,

μ' όλον οπού βαστά φτερά, σφαίνει όσο κι αν κατέχει.

Mα λίγοι είναι οπού φεύγουσι, λίγοι είναι οπού γλιτώνουν,

λίγοι είναι οπού τον-ε νικούν, όντε τον-ε μαλώνουν.

Tο νίκος έχει στην αρχή, στο τέλος, κ' εις τη μέση·

κιανένα δεν εμάλωσε, να μην τον-ε κερδέσει.

Eνίκησε την Aρετήν, εσκόρπισε το νου τση,

και δε δειλιά τη Mάνα τση κι όργητα του Kυρού τση.

Kάνει την κ' είναι ξυπνητή όλο το μερονύχτι,

για να θυμάται τση Φιλιάς, κ' εις αφορμήν τη ρίχτει.

K' ύπνον αν είχε κοιμηθεί, ήτονε ξυπασμένος,

μ' αγκούσες, μ' αναστεναμούς, σαν κάνει ο αρρωστημένος.

O Leo